Trwają prace przy rozbudowie Szkoły Podstawowej w Zagościńcu

Prace przy rozbudowie Szkoły Podstawowej w Zagościńcu zmierzają do końca. Nowe sale lekcyjne nabrały kształtu i koloru. Wkrótce wyposażymy wnętrza w niezbędne sprzęty. Zagospodarowany zostanie też teren wokół szkoły. W wyniku przebudowy powstało 8 nowych sal lekcyjnych.

Zakończono chlorowanie wody produkowanej na SUW "Graniczna"

Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji Sp. z o.o. z siedzibą w Wołominie w dn. 18 maja poinformowało o zakończeniu chlorowania wody produkowanej na SUW "Graniczna". W wyniku przeprowadzonych prac uzyskano stabilne wyniki jakości mikrobiologicznej wody.

3,2 mln zł dofinansowania na inwestycje przy PKP Wołomin i PKP Zagościniec

W czwartek 14 maja 2020 roku Burmistrz Wołomina Elżbieta Radwan podpisała umowę na dofinansowanie budowy centrum przesiadkowego w ciągu ul. Żelaznej i Pl. J. Cicheckiego w Wołominie oraz parkingu "Parkuj i Jedź" w ciągu ul. Przytorowej w Duczkach.

Umowa zwieńczyła długoletnie starania i negocjacje z koleją w sprawie zagospodarowania terenu wokół dworców. Dzięki porozumieniu z PKP w sprawie dysponowania terenem oraz pozyskanemu dofinansowaniu mieszkańcy Wołomina już wkrótce będą mogli korzystać z nowoczesnej infrastruktury przy dworcach PKP Zagościniec i PKP Wołomin.

Całkowita wartość projektu 4 990 984,32 zł

Kwota dofinansowania 3 205 876,15 zł

Nie żyje znana polska artystka Wanda Rodowicz Kozłowska (1938-2020)

Zasłużona do kultury Polskiej wybitna artystka-malarka, twórca mozajek, witrażów, poetka, graficzka pochodziła ze szlacheckiego rodu Rodowiczów herbu "Rudnica". Kilkukrotnie była w Wilnie, razem z Rodziną odbudowywała Ołtarz Św. Dydaka. Z inicjatywy jej Kuzyna Žilvinasa Radavičiusa były przedstawione jej prace na Wernisażu Wandy Rodowicz w Domu Kultury Polskiej. Po wernisażu jedna z tych prac - obraz Św. Dydaka z Alkali był sprezentowany do Hospicjum Św. Michała Sopocki w Wilnie. Kuzynowi sprezentowała kilka swoich prac, stworzyła ceramikowy Rodzinny herb na granitowym pomniku jego Ś.P. Ojca i to jest kulturalnym dziedzictwem Rodziny w Wilnie. To tylko mikroskopijna część tego, co ta genialna i bardzo intelektualna artystka stworzyła w Polsce, popełniła skarb wartości narodowych.

Ambasadorowie Polski - Jarosław Czubiński i Ukrainy - Walerij Žowtenko wręczają kwiaty Wandzie Rodowicz

Polski pedagog specjalny i działacz społeczny, doktor nauk społecznych, kanclerz Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu, przewodniczący Międzynarodowego Stowarzyszenia im. Janusza Korczaka, w latach 2008-2018 rzecznik praw dziecka Marek Michalak wręcza medal "Zasłużony dla kultury polskiej". Na zdjęciu Prezes-Dyrektor Centrum Kultury Polskiej na Litwie im. Stanisława Moniuszki Apolonia Skakowska, Dr. Marek Michalak, historyk, pedagog i dzialacz spoleczny Mgr. Žilvinas Radavičius, magyster sztuki Wanda Rodowicz, tłumaczka Aleksandra Stec, Irena Brazis - koordynator projektów kulturalnych w Domu Kultury Polskiej w Wilnie.

Mgr. Žilvinas Radavičius recytuje wiersze poetki Wandy Rodowicz

 Wanda Rodowicz - MODLITWA

"W spokoju mojego gniazda, w hałasie ulicy, w szumie parku, lasu, i auta co podróżuje, w zamkniętych oczach i otwartych ustach, w mówieniu po francusku i w cichej modlitwie. W serialu i dzienniku, w pracy ponad siły. W żalu i bólu, w szczęściu i zachwycie jesteś przy mnie Boże! Jak ciepła dłon i jak zapach rosy. Jesteś przy mnie i we mnie! Pełna jestem Twojego tchnienia! Pełna Twojej dobroci istnienia! Dziękuję Ci."

Žilvinas Radavičius

Dyrektor Domu Kultury Polskiej w Wilnie Artur Ludkowski ciepło pozdrowił Mgr. Wandę Rodowicz

Mowa pożegnalna Marka Michalaka

Droga Rodzino i Przyjaciele świętej pamięci Wandy Rodowicz-Kozłowskiej, gromadzimy się dzisiaj żeby pożegnać bliską naszym sercom osobę. Przyjmijcie kochani najszczersze wyrazy współczucia od naszej rodziny, ale także od organizacji, które mam honor dzisiaj reprezentować - od Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu i Stowarzyszenia Przyjaciół Dzieci Chorych "SERCE".

Przez rodzinę Wandy zostałem poproszony o kilka słów pożegnalnych o Wandzie i muszę przyznać, że nie jest to dla mnie łatwe zadanie, ale Wanda też rzadko podejmowała się zadań łatwych. Radziła sobie z tymi najtrudniejszymi.

Wanda była człowiekiem niezwykłym. Nad życie kochała swoją rodzinę - zawsze z dumą mówiła o swoich dzieciach i wnukach, pielęgnowała historię swojej rodziny, była dumna ze swoich przodków, walczyła o poszanowanie ich godności i pamięć. Pisała, publikowała, dopominała się o sprawiedliwość. Chociaż z wykształcenia była artystką plastyczką i paleta barw nie była jej obcą, w życiu i historii czarne było dla niej zawsze czarnym a białe białym. Nie tolerowała kłamstwa, obłudy, nieprawości. W obronie wyznawanych wartości gotowa była, jak jej przodkowie, ponieść najwyższą ofiarę.

Wanda była kobietą talentu i pasji. Nie lubiła bylejakości, jeśli czegoś się podjęła robiła to z całkowitym oddaniem i wykorzystując wszystkie dostępne możliwości, z entuzjazmem i poświeceniem.

Skończyła Liceum Plastyczne, następnie uzyskała dyplom Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Grafiki w Pracowni Książki. Nie zmarnowała swojego talentu. Całe życie tworzyła, upiększała ten świat swoimi mozaikami, witrażami, obrazami, grafikami, znakami firmowymi, exlibrisami. Wydawała książki i pisała wiersze, o których ks. Twardowski powiedziałby, że "są pokorne, umieją słuchać, nieraz dają się namalować, tak są obrazowe".

Poznałem Wandę w 2005 roku w jej mieszkaniu na Żoliborzu, gdzie zaprosiła mnie po odbiór dzieł sztuki, jakie przekazała w ramach międzynarodowej akcji "Polscy Artyści Plastycy Dzieciom", z której dochód wspierał remont Europejskiego Centrum Przyjaźni Dziecięcej w Świdnicy. Już wtedy zaiskrzyła między nami przyjaźń (przyjaźń naszej czwórki, bo bez Ady i Bogdana nie byłaby taką). Przyjaźń, która się rozwijała i trwała do końca. Nie, ona trwa i trwać będzie do końca, bo przecież jeszcze się spotkamy, w tym świecie, w który Wanda już z pewnością ubarwia i dekoruje przestrzenie swoją sztuką.

Wracam jednak do wspomnienia Świdnicy i Domu SERCA, tego Centrum, które odwiedziła niegdyś Wanda, jej mąż Bogdan, a później syn i synowa. Wanda pokochała dzieci w "SERCU", zresztą ze wzajemnością. Tam zostawiła wspaniałe i niepowtarzalne dzieło ? gigantyczną mozaikę pt. "Gniazdo". Zaprojektowała ją, wykonała i ufundowała. Mozaikę, która zachwyciła każdego, odwiedzającego to miejsce, m.in. króla i królową Szwecji , delegację dworu emira Kataru, ambasadora Izraela, Anne Dymną i innych bardziej lub mniej znanych, ale wrażliwych na sztukę.

To dzieci z Domu SERCA sprawiły, że w 2013 roku Wanda dołączyła do grona niespełna tysiąca Kawalerów Orderu Uśmiechu, dorosłych, którzy od dzieci otrzymali najwyższy certyfikat dobroci i szlachetności. W swoim wnioski do międzynarodowej Kapituły dzieci napisały m.in. "(?) Pani Wanda jest osobą pełną radości, ciepła i uśmiechu. Zawsze stara się każdemu pomóc i jest bardzo czuła na krzywdę i potrzeby dzieci. (?) Na cześć Pani Wandy pomieszczenie, w którym jest jej praca nazwaliśmy salą mozaikową. (?) Największą radość sprawiły nam warsztaty artystyczne, które z nami prowadziła Pani Wanda Rodowicz. Wreszcie sami mogliśmy zrobić swoje mozaiki i już wiemy, jak dużo pracy włożyła Pani Wanda w wykonanie mozaiki na całej naszej ścianie?". Dzieci nazywały Wandę "nasz Anioł z Warszawy".

Obok Orderu Uśmiechu, z którego Wanda była najbardziej dumna, otrzymała także m.in. nagrodę Ministra Spraw Wewnętrznych, nagrodę zespołową Ministra Budownictwa oraz odznakę honorową "Zasłużony dla Kultury Polskiej" od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Wanda była dumna z bycia nauczycielką Tai Chi. Propagowała zdrowy styl życia i odżywiania a każdą wolną chwilę spędzała z Bogdanem w ukochanym Rogóźnie. Zaczarowała to miejsce swoją niezwykłą osobowością.

Ostatnim, może poza projektem witraży do Kaplicy Mocarzy dla Sióstr Zmartwychwstanek w Mocarzewie, dziełem Wandy jest 14 stacji Drogi Krzyżowej, jaką wykonała metodą mozaikową właśnie w Rogóźnie.
Określiła ją dziełem swojego życia. Na ostatnim wernisażu powiedziała, że całe życie marzyła o wykonaniu drogi krzyżowej w złocie i że dopiero teraz jest spełniona. III stację wykonała podwójnie, ten dodatkowy egzemplarz podarowała naszej rodzinie, co traktujemy jako dar wyjątkowy i wielką nobilitację.

W książce "Kawalerowie Orderu Uśmiechu" wydanej w 2020 roku, jej autor Tadeusz Belerski poświęcił Wandzie Rodowicz cały rozdział pt. "Wanda Rodowicz" .

Pragnę jeszcze w tym miejscu przytoczyć kilka niepublikowanych wcześniej fragmentów z listu od Wandy, jaki skierowała do mnie pod koniec 2017 roku:

"Miałam szczęście żyć w kochającej rodzinie, pełnej ideałów i patriotyzmu. Moimi idolami są Brat Albert (przyjaciel mojego pradziadka pochylony nad biedą), Maksymilian Kolbe (rycerz idący na śmierć za współwięźnia, Matka Teresa z Kalkuty (doglądająca nędzarzy chorych na trąd), Janusz Korczak (idący z dziećmi na śmierć w Treblince) i Jerzy Popiełuszko (patriota, który dał mi godność człowieka, znałam go osobiście wiele lat). W Treblince razem z moim mężem Bogdanem Kozłowskim płakaliśmy przy kamieniu z imieniem Janusza Korczaka. Jeszcze teraz pisząc mam oczy pełne łez.

Nigdy nie dzieliłam ludzi na dzieci i dorosłych. Każdy jest dla mnie człowiekiem. Jeżeli człowiek jest maleńki, wzbudza we mnie wzruszenie, ale kiedy dorosły jest bezradny lub niepełnosprawny, staram się zawsze mu pomagać. Nikogo nie można krzywdzić i nie można pozwolić na krzywdzenie, niezależnie od wieku. Brutalność, przemoc fizyczna czy psychiczna są w ludziach od zawsze. Trzeba z tym walczyć, aby nie ranić godności ludzkiej.

Jestem katoliczką i słucham co niedziela mądrych kazań. <<Właśnie takiego mogliśmy dzisiaj wysłuchać dzięki ks. prof. Adamowi Solakowi>> Wierzę, że w każdym z nas jest pierwiastek Boga. Zobaczenie w najmniejszym człowieku tego boskiego tchnienia wystarczy, aby mieć szacunek i miłość do wszystkich ludzi.

Kiedy usłyszałem przez telefon, że otrzymałam Order Uśmiechu zaczęłam krzyczeć w niebogłosy. Mąż się przeraził, bo krzyczałam długo i bardzo głośno. Jak mu oznajmiłam co mnie spotkało, zaczęliśmy tańczyć z radości. List, który mnie zawiadomił o tym fakcie, wisi u mnie oprawiony w ramkę. Z Orderu Uśmiechu jestem tak dumna, że ogłosiłam mojej rodzinie, że po śmierci chcę go mieć przymocowany do płyty nagrobnej przy moim nazwisku. Order Uśmiechu to najwspanialsza rzecz, po moim mężu Bogdanie, która mi się przytrafiła w życiu."

Kiedyś podarowałem Wandzie i Bogdanowi tomik poezji wspaniałej poetki Ireny Conti Di Mauro, także nagrodzonej przez dzieci Orderem Uśmiechu. Bardzo jej twórczość przypadła im do gustu, dlatego pozwoliłem sobie na tę chwilę sparafrazować nieco jej wiersz z tomiku "I co teraz z tą miłością?"

I nie uwierzę
chyba tak do końca
że Ciebie już nie ma z nami
Byłaś Jesteś Będziesz
Nie uda Ci się tak zupełnie odejść
z wyobraźni naszych serc
i naszych myśli
Kawalerze Orderu Uśmiechu
Kadencja Twojej Dobroci
Odwiecznej rodzicielki mądrości
będzie trwała
i niech trwa długo długo długo

Wandziu - do zobaczenia!

Marek Michalak, Warszawa, 14.05.2020, Stare Powązki