Anioły dla tych, którzy robią to co lubią

Statuetki Anioła Stróża Ziemi Wołomińskiej przyznano po raz XVI. Otrzymali je: Andrzej Saulewicz, Tadeusz Gołębiewski i prof. Jan Szyszko.

24 marca 2018 r. Kapituła Anioł Stróż Ziemi Wołomińskiej po raz XVI przyznała wyróżnienia w kategoriach: za działalność charytatywno-dobroczynną; za działalność patriotyczno-narodową oraz za szczególne zasługi dla Rzeczypospolitej Polskiej. Laureaci wybierani są przez Kapitułę spośród zgłoszonych kandydatur, pierwszą osobą, która otrzymała statuetkę Anioła Stróża Ziemi Wołomińskiej był Marian Krzaklewski. W kolejnych latach wyróżniono m.in.: Prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego, ks. prałata Zdzisława Peszkowskiego, Jana Pietrzaka, Antoniego Macierewicza, Marka Jurka, prof. Józefa Szaniawskiego, ks. Jana Andrzejewskiego, ks. Jana Sikorę, ks. bp. Henryka Hosera, Wiesława Chrzanowskiego, prof. Krzysztofa Szwagrzyka, prof. Witolda Modzelewskiego, Romualda Szeremietiewa, ks. Krzysztofa Małachowskiego, kmr. Wiktora Węgrzyna, Edwarda Olszowego, starostę Konrada Rytla.

Kapituła Anioł Stróż Ziemi Wołomińskiej powstała w 2000 r. z inicjatywy Andrzeja Kazimierza Zycha - prezesa Przymierza Samorządowego, redaktora naczelnego i właściciela gazety "Patria". Autorem statuetki jest prof. Czesław Dźwigaj z ASP w Krakowie. Pierwszym prezesem Kapituły był Andrzej Saulewicz, a od 2008 r. obowiązki prezesa pełni Jan Tokarski.

W 2018 r. po raz kolejny przyznano Anioły tym, którzy robią więcej dla wspólnego dobra - pomagają, wspierają, upamiętniają, a przy tym realizują swoje pasje i spełniają marzenia.

W kategorii Za działalność patriotyczno-narodową wyróżnienie (dyplom i statuetkę) Anioła Stróża Ziemi Wołomińskiej otrzymał Andrzej Saulewicz. Wniosek złożony przez Koło Związku Sybiraków w Wołominie przedstawiła Prezes Honorowy ZS Maria Sobolewska. Przedstawiamy fragmenty wniosku:
"Pan Andrzej Saulewicz jest jednym z bardziej znanych mieszkańców Wołomina. Wieloletni działacz społeczny i sportowy, były prezes PWKS Huragan, były radny, za swoje dokonania uhonorowany tytułem Zasłużony dla Wołomina. (?) Zasługi naszego kandydata dla upamiętniania miejsc ważnych pod względem historycznym i patriotycznym są ogromne. Nie ma bodajże w gminie Wołomin takiego pomnika, obelisku czy tablicy, przy powstawaniu których by się nie przysłużył. Wystarczy wymienić tylko niektóre z nich: pomnik ks. Ignacego Skorupki w Ossowie, Pomnik Katyński w Wołominie, pomniki Jana Pawła II i kardynała Stefana Wyszyńskiego, pomnik ks. Jana Sikory. To Andrzejowi Saulewiczowi zawdzięczamy wiele tablic pamiątkowych oraz obecny wygląd kaplicy na wołomińskim cmentarzu. Jest to działalność szczera, oparta na wartościach i wychowaniu w tradycji narodowo-chrześcijańskiej.
Jednak dla nas najważniejsze jest to co Pan Andrzej robi dla Sybiraków. Od wielu lat związany ze środowiskiem Koła Sybiraków w Wołominie, wspiera nas zarówno radą, jak i czynem. To jemu zawdzięczamy pomnik poświęcony Zesłańcom Sybiru i Osobom Represjonowanym w latach 1939-1956 na skwerze imienia Sybiraków w Wołominie. Pomnik, przy którym corocznie odbywają się uroczystości rocznicowe 17 września, ma dla nas ogromne znaczenie, przypomina bolesną przeszłość, ale też otwiera na przyszłość, na współpracę Sybiraków z młodym pokoleniem. Jako prezes Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Wołomińskiej WOŁOMINIAK Pan Andrzej Saulewicz złożył wniosek o nadanie skwerowi, na którym znajduje się nasz pomnik, imienia Sybiraków i przygotował tabliczki upamiętniające Sybirackie groby. Zawsze chętny do pomocy, ma dla nas ogromną życzliwość i wyrozumiałość. Na naszych spotkaniach witamy Pana Andrzeja jako przyjaciela wołomińskim Sybiraków i bardzo się z tej przyjaźni cieszymy. Za swoje zasługi dla Sybiraków Pan Andrzej Saulewicz otrzymał już wszystkie możliwe oznaczenia, z wyjątkiem Złotej Odznaki Honorowej, ale z pewnością będzie mu ta odznaka przyznana, bo całkowicie na nią zasłużył.
Pan Andrzej Saulewicz jest człowiekiem niezwykle skromnym, który niechętnie mówi o swoich dokonaniach. Dużo więcej o jego pracy dla naszej małej ojczyzny, o działalności w zakresie historii, kultury i sportu mówią odznaczenia, którymi został uhonorowany, takie jak: Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi, Medal PRO-MEMORIA, Brązowy Medal za zasługi dla sportu od Ministra Sportu, Srebrna odznaka PZPN, Złota Odznaka PZPN. Na tej imponującej liście brakuje już tylko Anioła Stróża Ziemi Wołomińskiej".

Za działalność charytatywno-dobroczynną nagrodzony został Tadeusz Gołębiewski. Kandydaturę zgłosił Starosta Wołomiński Kazimierz Rakowski, który również odczytał wniosek (oto jego fragmenty):
?Pan Tadeusz Gołębiewski znany jest nie tylko mieszkańcom Wołomina - gdzie przed laty rozpoczynał swoją działalność i Radzymina - gdzie mieszka i gdzie funkcjonuje z powodzeniem firma TAGO, ale jest znany w powiecie wołomińskim, w całym kraju i poza jego granicami. Jest znany, bo całe życie ciężko pracował, by móc realizować swoje najśmielsze marzenia. Zaczynał ponad 40 lat temu od wytwórni wafli, rowerem rozwoził wówczas gotowy towar po Wołominie, Tłuszczu i Radzyminie. Pierwszy w Polsce zrobił według własnych projektów żeliwne formy do produkcji waflowych kubków do lodów. Jako pierwszy w regionie zaczął w latach 70-tych ubiegłego wieku wypiekać słone paluszki, a niezbędne piece i taśmy produkcyjne wykonał własnoręcznie. Obecnie Przedsiębiorstwo Przemysłu Cukierniczego TAGO w Ciemnem jest znane zarówno w kraju, jak i poza jego granicami. Tadeusz Gołębiewski jest także pierwszym polskim przedsiębiorcą, który stworzył własną, największą w Polsce sieć hoteli.
Znacznie mniej, bo nie zabiega o rozgłos, znany jest Tadeusz Gołębiewski ze swej działalności charytatywno-dobroczynnej. Nigdy nie odmawia pomocy tym, którzy zwrócą się do niego
o wsparcie. Widzi konieczność upamiętniania ważnych wydarzeń historycznych oraz osób zasłużonych dla naszej ziemi wołomińskiej. Tadeusz Gołębiewski wspierał tak znaczące przedsięwzięcia, jak budowa Pomnika ks. Ignacego Skorupki w Ossowie, budowa Pomnika Katyńskiego przy kościele Matki Bożej Częstochowskiej w Wołominie, czy budowa pomnika ks. Jana Sikory na skwerze imienia tego Kapłana u zbiegu ulic Kościelnej i M. Reja w Wołominie (?) To właśnie w tych miejscach przekazujemy młodemu pokoleniu wiedzę o naszym dziedzictwie, uczymy historii i wskazujemy wzorce do naśladowania.
Działalność charytatywno-dobroczynna Pana Tadeusza Gołębiewskiego to nie tylko wspieranie budowy pomników, ale także pomoc indywidualna niesiona drugiemu człowiekowi. To pomoc znacząca i bardzo potrzebna, ale cicha i nie nagłaśniana. Nie nagłaśniana, bo Tadeusz Gołębiewski odznacza się wyjątkową skromnością. Powszechna jest opinia, że jest to ?niespotykanie skromny człowiek o gołębim sercu".
Przywołam słowa Papieża Jana Pawła II: ?Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest, nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi". Słowa te z powodzeniem można odnieść do Pana Tadeusza Gołębiewskiego, który jak mało kto potrafi dzielić się tym co ma i dlatego w pełni zasługuje na uhonorowanie statuetką Anioła Stróża Ziemi Wołomińskiej".

Za szczególne zasługi dla Rzeczypospolitej Anioła Stróża Ziemi Wołomińskiej otrzymał Jan Szyszko - wniosek odczytał ks. Witold Gajda - proboszcz Parafii MB Częstochowskiej w Wołominie.
Jan Szyszko był ministrem ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa w rządzie Jerzego Buzka w latach 1997-1999, ministrem środowiska w latach 2005-2007 w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego oraz ministrem środowiska w latach 2015-2018 w rządach Beaty Szydło i Mateusza Morawieckiego. Jest też posłem na Sejm V, VI, VII i VIII kadencji. Jednak wyróżnienie zostało przyznane nie za pracę ministra czy posła, ale głównie za zasługi naukowo-badawcze prof. Jana Szyszko. Przedstawiamy fragm. wniosku:
?Większość swojego życia poświęcił pracy naukowej i w tym zakresie może się pochwalić bardzo bogatym dorobkiem i uznaniem międzynarodowym.(...)
W 1966 roku kończy Wydział Leśny SGGW, a po kilku latach rusza ze studiami doktoranckimi i zostaje pracownikiem naukowo-dydaktycznym na swojej uczelni. Jest nim do dzisiaj. Drugim miejscem działalności naukowej pana profesora jest Wyższa Szkoła Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu.(...)
Jan Szyszko współorganizował w latach 70. stację badawczą dla Wydziału Leśnego SGGW w Starej Brdzie Pilskiej koło Człuchowa na Pomorzu. Doświadczenia te były pomocne, gdy tworzył potem stację naukowo-badawczą w Tucznie koło Piły, aby tam prowadzić m.in. studia nad zmianami klimatu. W organizowanych tam praktykach naukowych chętnie uczestniczą kolejne roczniki studentów, tam też prof. Szyszko prowadzi wiele konferencji naukowych, m.in. z udziałem gości z zagranicy. Jako entomolog prof. Jan Szyszko specjalizuje się w badaniach nad biegaczowatymi - rodziną owadów z rzędu chrząszczy. Należy do niej około 25 tys. gatunków, z czego 500 żyje w Polsce. Okazuje się, że biegaczowate doskonale sprawdzają się w badaniach na temat zmian zachodzących w środowisku naturalnym, bo określone gatunki tych owadów żyją w jednym ekosystemie, a drugie w innym. Po tym, jakie biegaczowate żyją na określonym terenie, można ocenić, w jakim kierunku zmienia się środowisko. Od łacińskiej nazwy biegaczowatych (carabidae) naukę o nich nazywa się karabidologią, a prof. Jan Szyszko jest uważany za międzynarodowy autorytet wśród karabidologów. Może się pochwalić np. tym, że odkrył jeden z gatunków tych owadów z rodzaju Trechusa. Ma ogromny dorobek naukowy, na który składa się ponad 230 pozycji, z których te najważniejsze były wiele razy cytowane w literaturze międzynarodowej. Za badania nad chrząszczami biegaczowatymi prof. Jan Szyszko otrzymał doktorat honoris causa niemieckiego uniwersytetu w Lueneburgu. W 2008 r. profesora spotkał kolejny zaszczyt: otrzymał nagrodę imienia Ettore Majorany "Nauka dla Pokoju", przyznawaną przez naukowców z całego świata, w tym noblistów i członków Papieskiej Akademii Nauk. Jana Szyszko uhonorowano za ?badania nad znaczeniem struktury krajobrazu wiejskiego i długofalowych zmian w systemie klimatycznym i nad wymianą dwutlenku węgla między ekosystemem i atmosferą". Pod tym kryły się także badania na temat bioróżnorodności i roli lasów w ochronie klimatu. Warto zauważyć, że Jan Szyszko jest drugim Polakiem - po św Janie Pawle II - któremu przyznano tę nagrodę. Na marginesie dodajmy, że imponująca jest też prywatna kolekcja owadów pana profesora, która liczy ponad 50 tys. okazów, w tym wiele biegaczowatych. Owady Jan Szyszko zbiera od wielu lat w kraju i podczas podróży zagranicznych. Praca naukowa profesora przyczyniła się też do tego, że jest on jednym z najbardziej kompetentnych polityków w dziedzinie ochrony środowiska. Stara się przy tym łączyć gospodarkę z ekologią, czym często naraża się zarówno obrońcom środowiska, jak i kołom biznesowym. (...)
Słuszność działań Pana Profesora i wprowadzana polityka trwania bytu polskich zasobów leśnych nie podlegają wątpliwości, że Lasy Państwowe mają sojusznika w Panu profesorze. On zna je bardzo dobrze, gdyż jest w tej dziedzinie niekwestionowanym autorytetem w skali światowej".

Uroczystość prowadził Łukasz Wojakowski, a całość uświetnił występ Chóru "Echo", na czele z dyrygentem - uhonorowanym Aniołem Stróżem Ziemi Wołomińskiej - Andrzejem Wojakowskim.

fotografie: Foto-Elka-Film

Biały Marsz

24 marca po raz kolejny obchodziliśmy w Polsce Narodowy Dzień Życia. Ustanowiony został przed piętnastu laty z inicjatywy posła Marka Jurka i przyjęty swoistą koalicją sumień wbrew politycznej arytmetyce i woli większości kierowniczych gremiów partii.

Zaskakująca większość powstała głównie z głosów posłów Prawa i Sprawiedliwości, Platformy Obywatelskiej, Polskiego Stronnictwa Ludowego oraz Ligi Polskich Rodzin, z których to klubów wszyscy posłowie głosowali za, ale pojedyncze niezbędne głosy doszły nawet z Samoobrony i Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Oddaje to symbolicznie podpis pod uchwałą Marszałka Józefa Oleksego, który zresztą sam głosował przeciwko. Na mocy uchwały sejmowej Narodowy Dzień Życia ma być obchodzony jako święto państwowe co roku w dzień 24 marca.
Idea Narodowego Dnia Życia została zawarta wprost w encyklice "Evangelium Vitae" Jana Pawła II. W zakończeniu tego dokumentu papież wyraził oczekiwanie, aby "corocznie w każdym kraju obchodzono Dzień Życia. Trzeba, aby dzień ten był przygotowany i obchodzony przy czynnym udziale wszystkich członków Kościoła lokalnego. Jego podstawowym celem jest budzenie w sumieniach, w rodzinach, w Kościele i w społeczeństwie świeckim wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia w każdym momencie i w każdej kondycji: należy zwłaszcza ukazywać, jak wielkim złem jest przerywanie ciąży i eutanazja".

Taki też sens Narodowemu Dniu Życia nadała uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskie, zgodnie z którą: "Narodowy Dzień Życia powinien stać się okazją do narodowej refleksji nad odpowiedzialnością władz państwowych, społeczeństwa i opinii publicznej za ochronę i budowanie szacunku dla życia ludzkiego, szczególnie ludzi najmniejszych, najsłabszych i zdanych na pomoc innych. Dzień ten powinien być również motywem solidarności społecznej, zachętą do wszelkich działań służących wsparciu i ochronie życia".

Kopię tej uchwały delegacja parlamentarna na czele z posłem Markiem Jurkiem przekazała w Watykanie Ojcu Świętemu, który przyjął ją z wielką radością i wdzięcznością. Był to wrzesień 2004 r. Niespełna rok przed śmiercią świętego Jana Pawła II. W 2005 r. z okazji pierwszych obchodów Narodowego Święta Życia Jan Pospieszalski napisał piosenkę "Dom pełen skarbów", którą wykonali Paweł Kukiz i Lidia Pospieszalska, śpiewając, że z "więcej odwagi" bierze się "więcej nas" a z "więcej nas" bierze się "więcej radości i więcej miłości". W następnym roku Marszałek Marek Jurek wygłosił pierwsze orędzie z okazji Narodowego Dnia Życia.

Niestety po tym radosnym i podniosłym początku Narodowy Dzień Życia, który powinien być corocznie uroczyście obchodzony i być zachętą do działań służących wsparciu i ochronie życia, jest coraz bardziej wstydliwie ukrywany, pomijany i przykrywany. Ta instytucja, która miała wspierać rządzących w pracy na rzecz rodziny, w przełamywaniu kryzysu demograficznego, w budowaniu szacunku dla życia traktowana jest jak zbędny relikt, który dodatkowo nie da się wykorzystać do gier partyjnych, bo ustanowiony został ponadpartyjnie i nie na rozkaz partyjnych sztabów.

Obecny rok jest pod tym względem szczególnie bolesny. Przed kilkoma tygodniami Parlament postanowił, że nowym świętem państwowym będzie "Narodowy Dzień Pamięci Polaków ratujących Żydów" i że będzie ono obchodzone 24 marca każdego roku. Oznacza to, nie mniej, nie więcej, że to nowe, ważne i słuszne święto ma już ostatecznie "przykryć" Narodowy Dzień Życia. Widać to zwłaszcza w sytuacji gdy Parlament i Rząd wybrali właśnie ten dzień nawet wbrew inicjatorowi, czyli Prezydentowi Rzeczypospolitej i mimo próśb kierowanych przez różne środowiska społeczne.

Narodowy Dzień Życia pozostaje jednak nadal świętem państwowy, mimo że nie chcianym, przykrytym i przysłoniętym, to przecież nie odwołanym. Dlatego też zgodnie pragnieniem Świętego Jana Pawła II i z brzmieniem polskiego prawa trzeba pilnować aby ten Dzień nadal był "okazją do narodowej refleksji nad odpowiedzialnością władz państwowych, społeczeństwa i opinii publicznej za ochronę i budowanie szacunku dla życia ludzkiego".

W tym roku głównym miejscem obchodów Narodowego Dnia Życia był Poznań, gdzie nie tak dawno, podczas Chrześcijańskiego Kongresu Społecznego przyjęto "Kartę Poznańską", która określa określa cele środowisk katolickich w perspektywie cywilizacji życia. Podpis pod tą deklaracją złożyło 25 tysięcy osób zaangażowanych w życie Kościoła.
Najważniejszym punktem obchodów był "Biały Marsz", który rozpoczął się o godzinie 13.00 i przeszedł ulicami Poznania, od Pomnika Armii Poznań do Placu Adama Mickiewicza. Jego organizatorem było porozumienie poznańskich środowisk konserwatywnych "Poznań dla Życia" we współpracy z Prawicą Rzeczypospolitej i Polską Federacją Ruchów Obrony Życia.

Uczestnicy Białego Marszu chcieli upomnieć się szczególnie o pełne prawo do urodzenia się dzieci chorych i taką politykę państwa, która w swoim centrum stawia rodzinę. Domagali się jak najszybszego przyjęcia przez Sejm w formie ustawy obywatelskiego projektu "Zatrzymaj aborcję" oraz wypowiedzenia przez nasze państwo genderowej Konwencji Stambulskiej. Innym jeszcze postulatem jest zaproponowanie innym państwom europejskim, zwłaszcza z naszego regionu, Konwencji Praw Rodziny, odwołującej się do watykańskiej Karty Praw Rodziny, ogłoszonej w roku 1983 jeszcze przez Jana Pawła II.

Bogusław Kiernicki
fot.: Piotr Łysakowski

Ważne jest to, co po nas zostanie

Rozmowa z Andrzejem Saulewiczem, prezesem Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Wołomińskiej WOŁOMINIAK.

W ubiegłym roku Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Wołomińskiej WOŁOMINIAK działało bardzo intensywnie, podejmując ciekawe i wartościowe inicjatywy. Przypomnijmy je, bo nie lubicie się chwalić, nie dbacie zupełnie o promocję, chociaż Wasze przedsięwzięcia cieszą się dużym zainteresowaniem odbiorców.
- Nie chwalimy się, bo nie robimy nic dla pochwał ani poklasku. Podejmujemy działania, które uważamy za słuszne i konsekwentnie je realizujemy. Czasami z niczego można zrobić naprawdę dobre wydarzenie, najlepszym przykładem Bieg dziecięcy Cudu nad Wisłą, który zorganizowaliśmy 15 sierpnia 2017 roku we współpracy ze Starostwem Powiatowym w Wołominie. Okazuje się, że kilka osób może zrobić imprezę sportową dla ponad 100 uczestników, pozyskać sponsorów i nagrodzić zwycięzców atrakcyjnymi nagrodami, w tym rowerami. Bieg chcielibyśmy kontynuować w kolejnych latach, bo zainteresowanie przerosło nasze najśmielsze oczekiwania. Postaramy się, żeby w przyszłości było jeszcze więcej nagród, bo należą się one wszystkim uczestnikom ossowskiego biegu. Drugą sportową imprezą, którą współorganizujemy, jest listopadowy turniej piłki nożnej Klubów Oriońskich z całej Polski o Puchar Burmistrza Wołomina.

Zaczęliśmy od wydarzeń sportowych, tymczasem WOŁOMINIAK jest znany z wydarzeń historycznych i kulturalnych, z dbałości o nasze dziedzictwo.
- Ten obszar działania jest nam jednak najbliższy. Od lat współpracujemy z wołomińskimi Sybirakami, czego owocem są paczki świąteczne przed Bożym Narodzeniem i Wielkanocą, nadanie skwerowi, na którym znajduje się Pomnik Sybiraka, imienia Sybiraków, oznakowanie sybirackich grobów specjalnymi znaczkami. Przygotowujemy się do spisania wspomnień naszych Sybiraków i w ogóle jesteśmy zaszczyceni, że możemy współpracować z ludźmi tak okrutnie doświadczonymi przez historię, a zarazem tak serdecznymi i otwartymi na drugiego człowieka.
W ubiegłym roku podjęliśmy się realizacji fascynującego przedsięwzięcia, nie przewidując nawet jego wielkości. Podjęliśmy się wykonania spisu kapliczek i krzyży w powiecie wołomińskim, udało się dotychczas w trzech gminach: Wołominie, Poświętnem i Strachówce. Opisaliśmy 309 obiektów sakralnych, wyjątkowych, wartościowych i niepowtarzalnych. Każdy z nich ma swoją historię i intencję powstania. Podczas realizacji tego projektu najbardziej zaskoczyła nas ogromna życzliwość mieszkańców, którzy pomagali odszukać w lesie zagubioną kapliczkę, czy z zatartego napisu na cokole odczytać intencję i nazwisko fundatora krzyża. To niesamowite doświadczenie i cieszę się, że możemy ten projekt realizować we współpracy z doświadczoną i znaną ze swojego dorobku Fundacją Dziedzictwo Nadbużańskie. Na ten rok pozostały nam do zewidencjonowania obiekty w pozostałych dziewięciu gminach powiatu. Sam jestem ciekawy, ile łącznie kapliczek i krzyży uda się zlokalizować i opisać. Tysiąc? Czy może więcej niż tysiąc?

Współpracujecie z Sybirakami, spisujecie obiekty sakralne i jeszcze? ratujecie stare groby na wołomińskim cmentarzu. Skąd taki pomysł?
- Ze zwykłego ludzkiego odruchu. Nie mogliśmy pozwolić na likwidację grobu siedemnastoletniej dziewczyny zamordowanej bestialsko w 1944 r., więc opłaciliśmy dzierżawę i teraz możemy legalnie opiekować się grobem Oleńki. Zresztą w tym pomaga nam wiele osób, każdy, kto pozna historię Oleńki przychodzi na jej grób, pali znicze. W planach mamy renowację pomnika oraz zamieszczenie na jej grobie informacji o małżonkach Januszewskich, sąsiadach Oleńki, rozstrzelanych razem z nią ? ich grobu niestety nie udało nam się uratować. Ale chcielibyśmy ocalić jeszcze kilka, bo dla nas te groby, Oleńki i innych, pomordowanych w czasie wojny i okupacji, to nasza wołomińska historia i tożsamość, której nie wolno niszczyć.

Wymienione działania to kontynuacja z ubiegłych lat. A jakieś nowe pomysły i wyzwania?
- Pomysłów nam nie brakuje i co ważne, jesteśmy zgodni w wyborze działań wartościowych i atrakcyjnych dla całej społeczności. Wszystkie działania ustalamy wspólnie ? tj. ja i moi zastępcy ? Agata Bochenek i Igor Sulich, a potem je realizujemy. Jest z nami pan Czesław Sitarz, nasze działania cieszą się życzliwością starosty Kazimierza Rakowskiego, wicestarosty Adama Łossana, radnych z Komisji Kultury i Dziedzictwa Narodowego Rady Powiatu oraz Wydziału Kultury, Promocji i Sportu Starostwa, na czele z panią naczelnik Katarzyną Pazio. Mając tyle życzliwych osób wokół siebie, które doceniają nasze działania, naprawdę można góry przenosić. Co do nowych pomysłów, to oczywiście są, już mamy zaplanowane działania do końca roku. Dla nas bardzo ważne jest to, co pozostanie z naszych działań: ewidencja kapliczek i krzyży, nazwa skweru, zadbany grób Oleńki, spisane wspomnienia Sybiraków. Ważne jest to, żeby jak najwięcej ocalić, zachować dla przyszłości.

Dziękuję za rozmowę.

Warto przeczytać , by mieć pełny ogląd sytuacji politycznej w kraju po tak dziwnej niedawnej rekonstrukcji rządu. Wniosek nasuwa się sam , prezes Kaczyński nie ogarnia funkcjonowania rządzącej opcji składającej się z kilku skrzydeł. Tak jak było to w poprzedniej kadencji rządów PiS tak teraz nadchodzi kolejny kryzys. Jeżeli nie uratuje się tego rozchwianego mechanizmu , to maszyna się zatrze i stanie.

http://niezalezna.pl/214574-rekonstrukcja-rzadu-wedlug-piotra-lisiewicza-macierewicz-w-odstawke-gowin-na-fali 

Zesłańcy Sybiru nie zapomną

W środę, 10 lutego 2018 r przypada 78 rocznica pierwszej wywózki obywateli Rzeczypospolitej na Sybir.

10 lutego 1940 rozpoczęły się pierwsze masowe wywózki Polaków do sowieckich obozów na Syberii i w Kazachstanie.

 Zamarzniętej nocy lutowej w1940 roku Sowieci włamali się do domów tysiąca śpiących rodzin. Dali ludziom zaledwie kilka minut, pod zbrojną strażą, aby zebrać swoje rzeczy i zmusili ich do opuszczenia domów, pakując do pociągów towarowych na wygnanie do pracy przymusowej w dalekiej głębi Rosji.

Na stacjach wschodnich terenów Polski czekał czerwony, długi łańcuch bydlęcych wagonów. Na razie bez parowozu. Jeszcze jedna walizka. Jeszcze jeden tobół. Koszyk. Bańka. I nagle zgrzytliwy, ciężki chrobot żelaznej zasuwy. Zatrzaśnięto drzwi i jazda ,na Syberię. Czas jazdy 4 tygodnie.

Głód, smród, wszy, pojękiwania , strach przed mrozem i głodem - wszystko to razem zwróciło ludzi ku sile nadprzyrodzonej. Modlili się wszyscy. Wierzący i niewierzący. Cały dzień słyszało się litanie, koronki, nowenny, pobożne pieśni. Ludzie przyrzekali, ślubowali piesze pielgrzymki do Częstochowy, Kalwarii, Ludźmierza. Na gołych kolanach! O suchym chlebie! Byle tylko Bóg pozwolił im te antychrystowe czasy przetrwać i wrócić do ojczyzny.

Po długich tygodniach jazdy w bydlęcych wagonach żołnierz odsunął drzwi na całą szerokość. Obok niego stał milicjant. Władze wojskowe oddawały całe rodziny w ręce władz cywilnych.

- Wychodit!

Wychodzić! Ba! Nie było to wcale łatwe. Nogi skurczone przez długie tygodnie nie chciały chodzić!  Świeciło słońce. Wielkie, czerwone jak zorza. Za nimi siedem tysięcy kilometrów krzyżowej zaiste drogi. Przed nimi - w całym majestacie azjatyckiej urody bezkresny, bezdrzewny step i ponad pięć lat pobytu na zesłaniu.

Wojciech Witek

 

 

 

Depolonizacja Kresów Wschodnich i sowietyzacja ludności mieszkającej na zabranych w wyniku agresji z 17 września 1939 roku Polsce terenach ? takie cele przyświecały tragicznej dla setek tysięcy Polaków deportacji do łagrów. Ich dramat rozpoczął się na początku 1940 roku.

 

 

Deportowani Polacy w miejscowości Bannowka w radzieckim Kazachstanie

 

/Agencja FORUM

W wyniku zbrojnego zajęcia blisko połowy terytorium przedwojennej Polski, oraz zawartego z III Rzeszą paktu o granicach i przyjaźni niemiecko-sowieckiej (28 września 1939 roku), Związek Radziecki stanął przed problemem rozwiązania kwestii ludności polskiej - również tej, która zbiegła przed Niemcami na tereny zagarnięte przez Sowietów.

Jeszcze w grudniu 1939 roku z rozkazu Ławrientija Berii NKWD przystąpiło do usuwania osób, które mogły potencjalnie nawoływać do sprzeciwu przeciwko sowieckiemu reżimowi. Następnie przeprowadzono spisy rodzin podlegających deportacji.

 

 

Miejscem deportacji miały być północne i wschodnie tereny Związku Radzieckiego, m.in. obwody archangielski, irkucki, nowosybirski, omski, Jakuck czy Kraj Krasnojarski. Wszędzie tam panowały bardzo złe warunki atmosferyczne.

 

ZAPOMNIANE LUDOBÓJSTWO STALINA. ROZKAZ NUMER 00485: ZABIJCIE ICH, BO SĄ POLAKAMI

Na kilka lat przedtem, zanim w Niemczech hitlerowskich rozpoczęła się realizacja planów "ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej", na rozkaz Józefa Stalina NKWD z zimną krwią dokonała ludobójstwa na Polakach mieszkających w Związku Sowieckim. "Operacja polska", nawet na... czytaj więcej

 

Pierwsza wywózka miała miejsce 10 lutego 1940 roku - obok Polaków, którzy stanowili 70 procent wysiedlonych, wysiedlenia dotknęły również Białorusinów i Ukraińców. Sowieci w pierwszej kolejności postanowili wywieźć tzw. "spiecpieriesieliency-osadników", jak nazywali polskich osadników wojskowych, pracowników leśnych, pracowników PKP czy niższych urzędników państwowych.

Jak wyglądały wywózki? Opisanie dramatu setek tysięcy wysiedlanych jest niemożliwe. Przeprowadzane w brutalny sposób deportacje w większości przypadków miały miejsce w nocy. Oficerowie NKWD przeszukiwali mieszkanie wywożonych osób, którym nakazywano zabrać jedynie najpotrzebniejsze rzeczy, na co rodziny miały zazwyczaj kilkanaście minut.

Później deportowanych przewożono na dworce kolejowe, gdzie na mrozie musieli czekać nawet kilka godzin. To nie był jednak koniec dramatu. Podróżowano wagonami bydlęcymi rzekomo przystosowanymi do przewozu osób. "Przystosowanie" polegało na umieszczeniu wewnątrz zimnego, ciemnego i brudnego wagonu kubła do załatwiania potrzeb fizjologicznych i tzw. kozy, czyli piecyka, który i tak - ze względu na brak opału - nie ogrzewał.

W wagonie, w którym miano przewozić 20-30 osób, zazwyczaj podróżowało około 50 osób. Ze względu na mróz, brak pożywienia i dramatyczne warunki higieniczne, śmiertelność była bardzo wysoko. Dodatkowo, deportowanym zakazywano zbliżania się do okna (próbujących zaczerpnąć świeżego powietrza odpędzano bagnetami), a postoje odbywały się co kilka dni. Podczas przerwy w podróży z wagonów wynoszono ciała zmarłych - w większości dzieci i starców.

Po zakończeniu podróży, tych którzy zdołali przeżyć, czekał kolejny rozdział dramatu. Zesłani, umieszczeni w budynkach przypominających obozowe baraki, w ekstremalnych warunkach pogodowych pracowali przy wyrębie lasów. Mieli świadomość, że szanse na powrót do domu i dawnego życia są bliskie zeru. Tutaj również śmiertelność była wysoka. Jak twierdzą polscy historycy, wynosiła nawet ponad 10 procent.

Do czerwca 1941 roku miały miejsce cztery deportacje, w wyniku których zesłano około miliona Polaków. Z tego 150 tysięcy osób miało stracić życie.

AW

źródło: http://nowahistoria.interia.pl/kartka-z-kalendarza/news-10-lutego-1940-r-pierwsze-deportacje-polakow-na-sybir,nId,1661058